Ang Bwisit ng Katahimikan: Ang Himpapawid ng Black Bulls

Hindi madalas makita ang isang koponan na may 72% possession laban sa Dama-Tola at parinig pa rin manalo. Ito ang kalituhan sa Black Bulls ngayong season sa Moçambican Premier League.

Napanood ko ang dalawang laro mula sa aking bahay sa Brixton. Nasa huli na—zero puntos. Wala ring penalty para magbigay ng saya. Tanging katahimikan lamang.

Hindi kailangan ng advanced analytics para marinig mo: may problema talaga.

Talento, Walang Lakas

Ang mga numero ay hindi naglilitok. Sa laro laban sa Dama-Tola noong Hunyo 23 (12:45–14:47), kontrolado nila ang 72% possession at nilikha nila ang anim na maayong pagkakataon—dalawa’y nabigo dahil sa last-ditch tackles o offside.

Pero bakit wala silang goal? Isang cross na mali, isang shot na pumutok nasa dalawang metro, at isa pang pagkakataon kung saan si Tito Nkosi nakatayo nasa open net—pero napatingin lang siya sa coach bago tumigil.

Iyon ay hindi kawalan ng lakas—ito’y natutunan na pag-iwas. Sa mga bansa tulad ng Mozambique, binabalewala agad kapag nagkamali ang batang manlalaro.

Dalawang Draw, Isa Lang Na Kwento: Kapag Ang Takot Ay Paralysis

Ang laro laban sa Maputo Railway noong Agosto 9 ay nagwakas nang 0-0—clean sheet ni Kassim Mwemba pero walang kabayaran. Pareho ito ng tagal bilang mga high-stakes UCL games—ngunit walang tensyon.

Bakit? Dahil lahat ng pass ay parang rehearsed. Lahat ng galaw ay ligtas. At alam lahat na isang mali ay maaaring magbanta sa kanilang kinabukasan—hindi lang puntos, kundi lugar sa national squad.

Tulad ako noon bilang captain ng university team — parehong takot i-commit kapag alam mong baka ito yung huling pagkakataon para makita ka ng scouts.

Higit pa sa Stats: Ang Nakatagong Gastos Ng ‘Potential’

Hindi kulangan ang Black Bulls sa talento—they’re overflowing with it. Pero naroon yung bagay na pinapansin ng iba:

Ang galing ay hindi lumalabas dito lang; ito’y nabubuo habambuhay.

Mga batanong manlalaro sila simula bata, sinikap sila mag-isa’t mag-isa araw-araw gamit sistema nitong disiplina kaysa pagpapahusay. Kilala nila kung paano sumugal—but rarely how to attack with confidence after being punished for errors early on. We talk about ‘rising forces’ and ‘future stars’ while ignoring how institutional fear can stifle brilliance before it blooms. This isn’t just about coaching—it’s cultural architecture shaping identity through anxiety rather than trust.

Isulong Ang Pagbabago (Hindi Lang Taktika)

Pero huwag akong isipin bilang negatibo—it’s not to criticize the team or fans—I love them deeply. My family came from Beira; my mother taught English at a local school there during apartheid-era education reforms.My heart beats with those who dream beyond borders but are held back by invisible walls built by fear—or worse, misplaced expectations.What if we stopped asking “Why don’t they score?” and started asking “Why do they freeze?“The answer lies not in drills—but in psychology,in permission,in giving space for error so greatness can grow unafraid.