Bakit Perpekto si Carlo Ancelotti para sa Brazil?

Ang Mito ng ‘Brazilian Football DNA’

Kapag sinabing ang taktika ni Carlo Ancelotti ay tugma sa ‘tradisyonal na estilo’ ng Brazil, nagtataka ang aking data-driven na isip. Aling tradisyon? Ang malayang daloy na jogo bonito noong 1958–70? Ang pragmatikong 3-5-2 noong 2002 World Cup? O ang counterattacks ng panahon ni Neymar? Suriin natin ito gamit ang mga numero at konting biro.

Isang Taktikal na Time Machine

1958–1970: Ang Samba Myth Ang Brazil ni Pelé ay may average na 60% possession, ngunit may twist: ang kanilang 4-2-4 formation ay structured. Si Zagallo ay bumalik sa depensa, na lumikha ng ‘4-3-3 defensive shape.’ Ginamit din ito ni Ancelotti sa AC Milan (2000s)—pero mas kaunting tambourines.

1994–2006: Pragmatism Over Poetry Ang koponan ni Dunga noong 1994 ay nanalo ng World Cup gamit ang 42% average possession. Parehong estilo sa Chelsea ni Ancelotti. Ayon sa aking spreadsheet, hindi ito coincidence.

Bakit Bagay si Ancelotti (Medyo)

Magaling si Ancelotti sa pag-aangkop ng sistema sa mga bituin—tingnan ang pagbabago ni Vinícius Jr. sa Real Madrid. Kailangan ng Brazil ng ganitong flexibility. Pero huwag nating isiping romantiko: 52% possession lang ng kanyang Napoli, mas malapit sa estilo ni Tite kaysa sa 1982 artists ni Tele Santana.

Hatol: Ang Tradisyon ay Nagbabago

Ang ‘identity’ ng Brazil ay nag-iiba bawat dekada. Hindi perpektong match si Ancelotti—isa siyang chameleon. At baka iyon ang kailangan ng modernong Brazil.

Poll: Patay na ba ang ‘jogo bonito?’ Bumoto ka sa ibaba.