การเสื่อมถอยของฟุตบอลอาร์เจนตินา: ทำไมบูกาและริเวอร์เพลทตามหลังคู่แข่งบราซิล

ศิลปะที่กำลังหายไปของการสร้างเกมรุก

การชมแมตช์โบคาจูเนียร์สปะทะริเวอร์เพลทเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาให้ความรู้สึกเหมือนย้อนกลับไป 30 ปี หลังเกมที่กองหลังส่งบอลยาวอย่างไร้จุดหมายหลังจากสองสัมผัส กองกลางถือครองบอลราวกับมันคือมันร้อน นี่ไม่ใช่ยุทธวิธีที่ใช้งานได้จริง แต่เป็นความไร้ประสิทธิภาพที่ถูกปกปิดด้วยความเร่งรีบ

ตัวเลขบอกอะไร: ความแห้งแล้งทางยุทธวิธี

ข้อมูลของฉันแสดงให้เห็นว่าสโมสรอาร์เจนตินาทำพาสที่ก้าวหน้าได้น้อยกว่าทีมในลีกบราซิลเซรีเอ้อถึง 18% และที่น่าเป็นห่วงกว่านั้น? กองหลังของโบคาทำการเคลียร์บอลเฉลี่ย 47 ครั้งต่อเกม เทียบกับ 29 ครั้งของฟลาเม็งโก เมื่อแผนการรุกที่ดีที่สุดของคุณคือการหวังให้ผู้รักษาประตูฝ่ายตรงข้ามสะดุดล้ม นั่นไม่ใช่ฟุตบอลสมัยใหม่

รากเหง้าทางวัฒนธรรมของความวุ่นวาย

การยกย่อง ‘garra’ (ความทรหด) เหนือเทคนิคฝังลึกอยู่ในวัฒนธรรม ขณะที่บราซิลบ่มเพาะนักสร้างเกมผ่านการพัฒนาฟุตซอล อาร์เจนตินากลับให้รางวัลกับการเล่นหยาบในสถาบันเยาวชน โค้ชทีม U-20 ของริเวอร์เพลทเคยบอกผมเมื่อปีก่อนว่า “ที่นี่เราให้ค่ากับผู้ชนะในการต่อสู้ ไม่ใช่ผู้ควบคุมจังหวะเกม”

แบบแผนของบราซิล

ลองเทียบกับรูปแบบการสร้างเกมแบบยูซีแอลของปัลเมย์รัส หรือวงกลมกองกลางของฟลูมิเนนเซ อำนาจแห่งทวีปอเมริกาใต้ได้เปลี่ยนมือแล้ว ไม่ใช่เพราะงบประมาณ แต่เป็นเพราะปรัชญา เมื่อสโมสรอาร์เจนตินาให้ความสำคัญกับแรงผลักดันมากกว่าความก้าวหน้า พวกเขากำลังยอมจำนนต่อความเป็นเลิศระดับทวีป

ข้อสรุป: จนกว่าเทคนิคจะกลายเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในวัฒนธรรมฟุตบอลอาร์เจนตินาแม้แต่นัด Derby ที่มีประวัติศาสตร์ก็ยังคงเป็นเพียงภาพลักษณ์ที่ขาดแคลนยุทธวิธี